Aldich Liderlik Modeli

“Yaparak Öğrenmek: e- Öğrenme ve Diğer Eğitim Deneyimlerinde Simülasyonlar, Bilgisayar Oyunları ve Pedagojiye ilişkin Kapsamlı bir Rehber’’ kitabının yazarı Clark Aldrich adını hiç duydunuz mu? Aldrich, yönetim dünyasındaki pek çok kişiden farklı olarak Far Cry, SimCity ve Grand Theft Auto gibi bilgisayar oyunlarının müptelası olan bir “oyuncu”…

Yönetimle ilgili bir teorisi olan bir akademisyen ya da danışman olsaydınız bu teoriyi başkalarıyla paylaşmak için en iyi yolun hangisi olduğunu düşünürdünüz? Son yüzyıldır bu konudaki seçenekler kitap yazmak ya da konuşma yapmakla sınırlıydı. Ancak ne yazık ki, liderlik becerilerini öğrenmenin en etkili yolunun kitap okumak ya da konferansları dinlemek olmadığını artık hepimiz biliyoruz. Liderliği öğrenmenin en iyi yolu, mentörler ile görev başında çalışmaktan geçiyor.

Bu durumda eğer yönetimle ilgili bir teoriniz varsa (vizyon yaratmak ya da samimi bir ortam yaratmakla ilgili olabilir) öğretmenin en iyi yolu, mentör olmaktır. Ancak mentörlük konusundaki sorun belli bir ölçeğe bağlı olmamasıdır: Binlerce kişi kitabınızı okuyabilir ama binlerce yöneticiye kişisel olarak mentörlük yapamazsınız. Bu nedenle ihtiyacımız olan, teorimizi iletişime açmak için konferanslar, kitaplar ya da mentörlükten başka bir yol bulmaktır. Ve bu yol çocuğunuzun bilgisayar ekranından geçiyor olabilir!

Modern bilgisayar oyunları oynamış olan herkes, bu araçların gücü karşısında şaşkınlığa düşmüştür. Bilgisayar oyunları sürükleyici, şaşırtıcı, talepkar ve zevklidir. Onların karşısında saatler, saatler, saatler boyu dikkatinizi toplayabilir, hatta yatağa gitmeyi bile unutabilirsiniz. Peki liderlik teorisini bir bilgisayar oyunu şeklinde yazabilir misiniz?

Bunu deneyen biri var: Aldich...

Eğer Aldich liderlik konusunda bir kitap yazıyor olsaydı temel fikirler hakkında uzun uzun düşünmesi, onları nasıl sıralayacağına karar vermesi ve bazı iyi örnekler araması gerekecekti. Ancak Aldrich’in liderlik konusunda bir bilgisayar oyunu yazmak için sadece bir liderlik modeli yaratması; farklı aksiyonların sistemi nasıl etkileyeceğini belirtmesi, simülasyonun bu aksiyonlar karşısında nasıl tepki vereceğini aktarması yeterli oluyor. Ayrıca bir de ara yüz hakkında kafa yorması, öğrenicinin sistemle nasıl etkileşime gireceğini belirlemesi gerekiyor.

Aldrich’in modeli; güç ve etki edinme ve paylaşmayı, yeni fikir ve hedefleri lanse etmeyi, ortamdaki gerilim havasını değiştirmeyi ve işleri zamanında tamamlamayı içeriyor. Ve elbette tıpkı bir kitapta bu unsurları basit bir biçimde tanımladığınız gibi, bir bilgisayar simülasyonunda da etkileşim içine girilecek unsurlar konusunda son derece açık olmanız gerekir. Aldrich ara yüz olarak bir toplantı odasını kullanır, çünkü bir yöneticinin zamanının çoğu burada geçer.

Yönetimle ilgili bir kitap yazmak kolay değildir. Ama bunu başarıyla yapmayı öğrenmek için yıllarca yatırım yapan pek çok kişi var. Yönetimle ilgili bir simülasyon yazmak da son derece zordur. Üstelik bunu yapabilen kişilerin sayısı çok daha az. Hali hazırdaki lider neslinin fikirlerini kitaplar yerine bilgisayar simülasyonları aracılığıyla yaymasını beklemek çok da mantıklı değil. Bu nedenle bu, gençlerin karşı karşıya kaldığı bir zorluk. Ama eğer bunu iyi yapabilirlerse, dünyanın dört bir yanındaki milyonlarca kişiye daha önce hayal bile edemeyeceğimiz kadar etkili yönetim eğitimleri verebileceğiz.

Bir simülasyon yazmanın kitap yazmaktan daha zor olduğunu söylemiştim. Bu bana öyle görünüyor olabilir, ama bu durum belki de bir sonraki nesil için geçerli değildir. Liderlik tamamen çok yönlü etkileşimler ve karmaşık neden - sonuç ilişkileri ile ilgilidir. Simülasyonlar yazarak büyüyen birinden liderlik konusunda kitap yazmasını istemek; bir dansçıdan gösteri yapmasını değil bunun hakkında bir yazı yazmasını talep etmeye benzer.

Anlayacağınız yönetici eğitimlerinin geleceği son derece ilgi çekici olacak. Beklemeye sabredemiyorum.