Büyük başarılar çok büyük fedakarlıkların ardından gelir! Ya başarısızlıklar?

 Büyük başarılar genellikle çok büyük fedakarlıkların ardından gelir. Zirveye giden yolda hayatları pahasına pazarlık yapan liderler, hedeflerine ulaşmak için yaptıkları yatırımın fazlalığının ise acımasızca farkına varır. Yaptığım mülakatlarda pek çok kişi yaptıkları fedakarlıkların acılı ayrıntılarını benimle paylaştı. Büyük bir uluslararası firmanın 56 yaşındaki başarılı tepe yöneticisi Carolyn Sears, 30’larının ortasında artık iyi gitmeyen bir evliliği sonlandırmış, bu süreçte iki yaşındaki kızını da terk etmişti. Sears bakın bu konuyla ilgili neler söylüyor: “Benim şirketimde annelik yolu ile terfi yolunu aynı anda yürüyebilmek mümkün değildi. Bu yüzden kızımın velayetini babasına verdim ve yoluma devam ettik. Bu hayatım boyunca verdiğim en acı verici karardı ama o dönemde kızımla uğraşmanın beni yavaşlatmasına ve geride kalmama neden olmasına izin veremezdim.”

‘’Kariyer her şey’’ bakış açısına sahip biri için, bu tür fedakarlıklar tepede kalmanın bedelidir. Ancak bu fedakarlıklar, gücün getirdiği ödüller karşısında lideri çok kırılgan ve savunmasız hale getirir. “Başarabilen” liderlerin birdenbire sınırsız banka hesapları, şirketin jetleri ile yapılan seyahatler ve diğer “güzellikler” ile baş edebilmesi gerekir. Bunların yanı sıra sayısız sosyal etkinlik de vardır. Toplumda etkisi olan vakıf ve kuruluşlar onları davetlerde görmek ister. Medya, görüşlerini merak eder.

Başarılı liderler, kendilerini ve fikirlerini ifade etmekten hoşlanır. Günümüzün iş dünyası da çekingenliği değil harekete geçmeyi ödüllendirir. Özellikle Amerikalılar; yeni yollar açan, sektörlerde dönüşüm yaratan ve cam tavanları kırabilen liderleri beğenir. Yapmaya bu kadar çok vurgu yapıldığına bakılırsa; araştırdığım devrik liderlerin hemen hepsinin kendiyle ilgili duygularını fakirleştirdiğine şaşırmamak gerekiyor. Bu kişiler; başkalarının zihnini okumak konusunda çok parlak bir yeteneğe sahip olmalarına karşın kendilerini riske sürükleyen pek çok eğilimleri konusunda ihmalkarlık gösteriyordu.

Güç ve hakimiyete eşlik eden zevkler, özellikle bunları ilk kez tadan kişiler için çarpıcıdır.

Gücün yarattığı tuzaklar eğlenceli olduğu kadar; kişinin kendisi hakkında halihazırda sahip olduğu sanrıları beslediği için tehlikelidir. On yıllardır yapılan psikolojik araştırmalar, çoğu kişinin yetenekleri hakkında fazlasıyla (hatta aşırı) olumlu görüşleri olduğunu ortaya koyar. Örneğin çoğu kişi ortalamadan çok daha iyi bir sürücü, sevgili ya da lider olduğuna inanır. Güçlü bir kişisel yaşam ve sağlıklı bakış açısını korumamızı sağlayacak arkadaşlarımız olmadan; şirket jetleri ve limitsiz harcama olanakları gerçek dışı inançlarımızı kesin gerçekler sanmamıza neden olabilir. Bu da ölümcül bir kendine güvene sebep olur. Web tabanlı işini kurmak için 20 milyon dolardan fazla zarar eden genç bir girişimci bu konuda bakın neler söylüyor: “Geriye dönüp baktığımda pek çok değerlendirmemin son derece berbat olduğunu anlıyorum. Ne yazık ki, o zamanlar bundan hiç kuşku duymuyordum.”

Bireyin zirve yolunda yaptığı fedakarlıklar sadece gücün beraberinde getirdiği ödüllerle başa çıkılmasını zorlaştırmakla kalmaz; kimi zaman kişinin daha açgözlü hale gelmesine neden olabilir.

Aslında, daha fazlasına sahip olmak başarı için ödenen büyük bedelin “sadece karşılığı” olarak görülür. Bir rapor, Tyco’nun eski CEO’su Dennis Kozlowski’nin sanat ve ev mobilyaları için milyonlar harcadığını gösteriyor. İddialara göre seyahat tuvalet setleri şirkete 17 bin, yatak çarşafları 5,900 ve çöp tenekeleri 2,200 dolara mal oldu. Yeni liderler zirveye ulaştığında, sadece yaptıkları değil, yapmadıkları da başlarını derde sokar. Bu kişiler genellikle tacı kucaklamalarını sağlayan uygulamaları bir yana bırakırlar. Örneğin ticari ortamı izlemek için daha az zaman harcarlar. Etrafındakilerin ne düşündüğü ve yaptığına daha az dikkat edebilirler.

Elbette herkes gibi liderler de kendileri hakkındaki olumlu imajın, başkalarından yansıyarak kendilerine dönmesinden hoşlanırlar. Ancak liderlerin durumu biraz farklıdır: Onların yandaşları; varlıklarını borçlu oldukları kişiyi övmek ve savunmak eğilimi gösterir. Çoğu yönetici, bu tavrı olması gerektiği kadar sorgulamaz. Sonuçta; her ne kadar yandaşlarının övgüsünün biraz abartılı olduğunu fark etmeseler de liderler, başkalarının kendileri hakkında dile getirdiği hoş şeylerde doğruluk payı olduğuna inanmayı sever. Böylece liderler, kendilerine uzatılan tüm aynaların aynı şeyi gösterdiğini fark edebilir.

Gerçeklerin; liderlerin gösterişli sanrılarında soğuk duş etkisi yaratacağı düşünülebilir.

En azından; yüksek rütbeli bir çalışanın ya da güvenilir bir danışmanın kimi zaman alarm çalması beklenebilir. Gerçekte; bu pek ender olarak yaşanır. Çünkü yakın çalışma arkadaşları liderleri savunmak konusunda çok daha gönüllüdür. Lidere yakın olan isimler; sadakatsiz ya da patavatsız olarak adlandırılmamak ve yerlerini riske atmamak için sessiz kalmayı tercih eder. Finansal hizmetler alanında faaliyet gösteren bir şirketin yöneticisi, bu konuda bakın neler söylüyor: “CEO, gerçekten salakça bir şeyler söylediğinde insanların suratlarının tamamen ifadesiz olduğu toplantılar anımsıyorum. Ama itiraf etmeliyim: Benim suratım da herkesinki kadar ifadesizdi.”

Gerçekten övgüye değer bir lider, aslında bir kez güce kavuştuğunda ihmalkarlıkları hayatından çıkarır. Benim de mülakat yaptığım zirveye çıkmış ve orada kalmayı başarmış liderlerin davranışları ve değerleri benzerdi. Farklı kişilikleri ve yönetim tarzları olsa da, bu kişiler son derece yüksek bir kişisel farkındalığa sahipti. Tepede bu kadar uzun süre kalmayı nasıl başardıklarını sorduğumda, hepsinin psikoloji ve alışkanlıklarla ilgili belli bir kombinasyon oluşturduğunu gördüm.

Hayatı o kadar zorlaştırmayın: “İnanılmaz derece sıradan kalmak işe yarıyor” demişti bana bir CEO. Hollywood’daki bir yönetici ise şöyle diyordu: “Bu sektörü seviyorum. Ama eğer kendinizi ışıltı ve şöhrete kaptırırsanız gerçeklerle bağlantınızı yitirmek çok kolaylaşır. Artık; normalde gitmem gereken yıldızların partilerine, galalara ya da brunch’lara katılmıyorum. Oscarları seviyorum, ama her yıl çocuklarımı ve bir arkadaşımı toplayıp kanepeye yayılarak televizyondan izliyorum; tıpkı herkes gibi…” Bu kadar normal davranmak tuhaf görünebilir ama liderlerin kendileri, müşterileri, çalışanları ve diğer sıradan insanlar ile bağlantıyı koparmamasını sağladığı da bir gerçektir. Aslında zirvede kalmak isteyen yüksekten uçan liderlerin, tevazu duygularını beslemesi gerekir. Bu; kişilerin meziyetlerini ve boş yere değerli sandıkları yönlerini gözlemlemesine yardımcı olur. Aynı zamanda, sorunlara sağlıklı gözlerle bakmalarını da sağlar. Tevazu duygusunu geliştirmenin en iyi yolu ise, hayatta gerçekten neyin önemli olduğunu kendimize hatırlatmaktır. Warren Buffett’i ele alalım. Buffett, kendisine bu devasa gücün ve servetin üstesinden nasıl geldiği sorulduğunda “30 yıl önce yaşadığım gibi yaşıyorum” yanıtını veriyordu.

Pek az lider; ara sıra ortaya çıkan kusurları nedeniyle zarar görmeden zirveye ulaşarak orada kalmayı başarabilir. Hepimizin eksikleri vardır ve bunlar bir noktaya kadar kabul edilebilir. Hatalar ve eksikler konusundaki genel eğilim ise bunları inkar etmek ya da gizlemeye çalışmaktır. Oysa asıl yapmamız gereken onları daha iyi anlayabilmek için zayıflıklarımızın üzerine fener tutmaktır. Dahası, eksiklerimizin ya da hatalarımızın farkında olmak başkalarının bu yanlışlar nedeniyle bizi cezalandırmasına da engel olur. Örneğin Başkan Kennedy, Domuzlar Körfezi operasyonunun hemen ardından, felaketin tüm sorumluluğunu üstlendiğinde popülaritesi hiç olmadığı kadar artmıştı. Kennedy, hatalarının üstüne ışık tutmak için mizahı kullanmasıyla da ünlüydü. 1960’daki başkanlık seçimini kazanması için babasının kendisine kişisel fon aktardığı iddialarına Kennedy şu yanıtı veriyordu: “Cömert babamdan az önce şu telgrafı aldım: ‘Sevgili Jack, sakın gerekenden bir oy daha fazlasını satın alma. Ezici bir zafer için para harcarsam lanetlenirim.”

Mizah; eksiklerimizi kabullenmek için özellikle çok etkili bir araçtır. Çünkü bir yanda kontrolü elimizde tuttuğumuzu ifade ederken, bir yandan da savunmasızlığımızı iletişime açar. İncelediğim başarılı liderlerin tümü, gerçekleri sınamak konusunda çok hassastı. Onlar; kendilerine ulaşan bilgileri tekrar tekrar gözden geçirir, bilgiler hakkındaki algılarını değerlendirir ve bunu sık sık yapar. Mülakat yaptığım, kendi pazarlama firmasına sahip bir kadın yönetici; danışmanlarından gelen geri bildirimler konusunda ne zaman kuşku duysa çalışanlarının nasıl tepki vereceğini görmek için gerçekten garip bir takım fikirler ortaya attığını söylüyordu: “Gerçekleri, kriz anı yerine böyle zamanlarda öğrenmeyi kesinlikle tercih ederim.”

Yargı balonları uçurmak; yöneticilerin gerçekleri görmesine yardımcı olduğu gibi beklenmedik durumlara hazır olmasını da sağlar. Büyük bir şirketin Finans Direktörü, bakın bu konuda neler söylüyor: “Düzenli olarak radarımızla tam bir tarama yaparız. Günümüzün iş dünyasında bir lider olarak, bir şeyler için endişelenmeden işinizi nasıl yapabilirsiniz, bilmiyorum.”

Pek çok kendine yardım kitabı yaşamın birçok alanında küçük şeyleri dert etmemeyi önerir. Bu; kulağa çok hoş gelen bir öneridir. Ancak iş; bir film stüdyosunu, ülkeyi ya da şirketi yönetmeye geldiğinde liderlerin “küçük şeyleri” dert etmesi gereklidir. Nerede yanlışlık olacağını yorumlayabilmek için endişe duyulması önemlidir. Özelikle iş yaşamında; çok küçük bir noktayı gözden kaçırmanın bile ölümcül sonuçlara neden olabileceği düşünüldüğünde, bunun önemi daha iyi anlaşılır.

“Küçük şeyler hakkında endişelenen”lerin en iyi örneğini oluşturan Intel’in eski CEO’larından Andrew Grove, bunu şöyle açıklıyor: “Ben, paranoyanın değerine inanıyorum. Ürünlerin bozulabileceği ya da tam geliştirilmeden piyasaya sunulacağı konusunda endişeleniyorum. İyi performans göstermeyen fabrikalar konusunda endişeleniyorum, çok fazla fabrikaya sahip olmak konusunda endişeleniyorum. Doğru insanları işe almaktan, çalışanlar arasında sadakatsizlik yaşanmasından endişe duyuyorum. Ve elbette rakipler de endişelenmeme neden oluyor. Rakiplerimizin; bizim yaptıklarımızı daha ucuz ve iyi yapmanın yollarını bulmasından, müşterilerin onları bize tercih etmesinden endişeleniyorum.”

Davranış bilimleri üzerine uzun yıllardır yapılan araştırmalar; kişilerin zorlu koşullardan nasıl etkileneceğini bir türlü tahmin edemediğini kanıtlıyor.

Benim araştırmam da bunu doğruluyor. Zirveye ulaşma süreci kişileri daha önceden tahmin edemeyeceği ve sezinleyemeyeceği şekillerde değiştirebiliyor. Bu kişisel farkındalık yoksunluğu insan psikolojisinin bir parçası gibi görünüyor. Ve eğer MBA öğrencilerim ile yaptığım çalışmalar bir göstergeyse; sanırım bunun kısa sürede değişmesini beklememek gerecek.

Her yıl; geleceğin liderleri olarak başarı ve gücün davranışlarını nasıl değiştirebileceğini anlamalarına yardımcı olmak için öğrencilerimden kendi ölüm ilanlarını yazmasını isterim. Bunu yaparken; olabildiğince gerçekçi olmalarını talep ederim. Öğrencilerimin, yaşamlarını dikkate değer başarılar ile doldurduğunu görmek şaşırtıcı değildir. Kimisi CEO, kimisi hayırsever, kimisi çok satan kitaplara imza atan yazarlar olmayı hayal eder. Büyük, mutlu aileler, harika yaz tatilleri ve kişisel beklentilerin tümünün karşılandığını yazarlar. Ancak öğrencilerime; bu başarıları gerçekleştirme sürecinin kendilerini nasıl değiştirdiğini sorduğumda hepsi sözleşmiş gibi “çok az” ya da “tam olarak değil” yanıtını verir. Örneğin; temel değerlerinin değişmesini beklemezler. Sadece çok gerekli olursa; kişisel ve profesyonel başarı için bazı değerlerinden ödün vereceklerini dile getirirler. Mucize bir biçimde; bunların altından kalkabileceklerini iddia ederler.

Katılımcılara; büyük başarılara ulaşma sürecinin kendilerini kökten değiştirmeyeceğine nasıl bu kadar inandıklarını sorduğumda tipik olarak şu cümleyle karşılaşırım: “Çünkü ben, ne tür bir insan olduğumu biliyorum.” Başarıyı bulduklarında; şu anda olduklarının daha iyi ve büyük versiyonları olacaklarına inanırlar. Merdivenlerden aşağı tepe taklak ineceklerini hayal bile edemezler. Ve elbette sadece bu bile, birkaçının bunu yaşayacağının garantisidir.

Neden zeki ve yetenekli liderin, zirve merdivenlerinden alaşağı düştüğünü daha iyi anlamak için araştırmamda birden fazla yöntem kullandım. Çalışmalarım; arşivlerde tutulan tarihi vaka çalışmalarını, kariyerlerinin farklı aşamalarında olan iş dünyası ve hükümet liderleri ile yapılan söyleşileri, liderlerin otobiyografilerinin analizlerini ve liderlerin karar alma becerilerini değerlendiren laboratuvar deneyimlerini kapsadı.

Bu fenomenle ilgili ilk çalışmalarım, Oval Ofis içinde yaşanan başarısızlıklara odaklandı. ABD başkanlarının ofisi; kuşku duyulmayan siyasi beceriler ve deneyime karşın zirveden tepe taklak inen liderlerin öyküleri ile doluydu. İncelediğim başarısız kararlar arasında; fiyaskoyla sonuçlanan Domuzlar Körfezi operasyonu, Vietnam çatışmalarının artışı ve Watergate Skandalı vardı. Beyaz Saray dosyalarını, başkanlara ait kayıtları ve bu fiyaskolarla ilgili iç raporları inceledim. Bu olaylara tanık olanlarla sayısız mülakat yaptım.

Washington’daki araştırmalarımın ardından; liderlerin son derece parlak başarıları ile ahmakça kararlarının başa baş yaşandığı diğer alanlara yöneldim. Örneğin fiyaskoyla sonuçlanan Hollywood filmlerinin yapımı sırasında verilen hatalı kararları analiz ettim.

Silikon Vadisi’nde de yaptığım benzer araştırmaların ardından kazananın her şeyi istediği mantığın tüm özelliklerini gözlemledim: becerikli ve zeki kişiler en tepeye ulaşmak için riskler alıyor ve kuralları yıkıyor, sonunda da merdivenlerden alaşağı oluyordu.

Bu fenomeni destekleyecek ek kanıtların peşinde de koştum. Öncelikle; kamu ve özel sektör yöneticileri ile ilgili 225 otobiyografiyi analiz ettim. Liderlerin deneyim ve bakış açılarını kategorize ettikten sonra, liderlerin tedbirsizlik ve ahmaklıkları arasında bazı ilişki kırıntıları bulmayı başardım. Araştırmamım bazı bulguları bu makalede yer almaktadır.