Kariyer menopozuyla baş etmek

İşimi seviyordum, fakat ne zamandır bir şeylerin yanlış gittiğini düşünüyorum. Yıllardır kariyerimin en büyük silahı olan özgüvenim diplerde ve beni büyük bir fırtınada yalnız başıma koydu. Hangi fırtına diyecek olursanız, cevap; ruhsal fırtına…

Kendi düşünce dünyamda akrabalarım ve arkadaşlarım ölüm fırçasının ucunda yaşıyorlar veya ölüyorlar. Kendimi de ölümün kıyısında hissediyorum. Hayatımda asla hissetmediğim duygu olan “kendine acıma” duygusu karşımda duruyor ve beni kendine mahkum ediyor. “Büyük Amerikan Romanı” yazmak, Barış komitesine gönüllü olmak, kendi grubumda şarkı söylemek veya sayamayacağım daha birçok şeyi yapmak için çok geç kaldığım için kendi kendimi yiyiyorum.

Uykusuz geceler geçiriyorum ve aklımda hep şu soru var; acaba kariyerimde bir değişiklik mi yapsam? Biliyorum, 55 yaşındaki biri için özellikle her gün biraz daha küçülen bir ekonomide bunu düşünmek deliliğin ta kendisi…

Hepimiz Jethro Tull’un “Rock’n Roll için Çok Yaşlı, Ölmek için Çok Genç” sözünün yandaşlığını yapıyoruz… Bu sözün bir kanadında tutmak için ne kadar uğraşıyoruz? Tüm gücümüzle çalışıyoruz çünkü sorumluluklarımız ve finansal yükümlülüklerimiz var. Bu nedenle emekli olmak gibi bir lüksümüz yok. Aynı zamanda, yorulduğumuzun ve gücümüzün de artık eskisi gibi olmadığının farkındayız.

Yılların bize verdiği tecrübe ve donanımla gurur duyuyoruz, fakat bir taraftan da uzun zamandır revize edilmemiş yetkinliklerimizi değiştirmek ve onların yerine yenilerini koymak da zorumuza gidiyor. Bir çoğumuz yılmış ve kararsızız. Geçen gün Civic Ventures adındaki danışmanlık şirketinin beyin takımını yöneten Marc Freedman’la görüştüm. Civic Ventures, ekonomik, fiziksel, jenerasyonla ilgili ve ruhsal değişimler geçiren üst düzey yöneticileri etkileyen konular üzerine çalışan bir organizasyon. Marc “Sizin yaşınızdaki birçok insan kariyer duvarına çarpıyorlar” dedi.

“Yıllarca çok yoğun bir şekilde çalışıyorsunuz. ‘Kariyer menopozu’ dediğimiz pause düğmesi sizi zamansız bir şekilde yakalıyor. Kendinizi işe yaramaz, çaresiz ve yalnız hissettirir. Fakat yalnız değilsiniz.” Marc, hayatımın bu aşamasında belirli bir yol haritam olmadığını söyledi, tıpkı kolej yıllarında olduğu gibi... “Sen şu an -kendi işini kendi yap- durumundasın.”

Civic Ventures’ın bir anketine göre; • 40-70 yaşındaki Amerikalılarının büyük bir çoğunluğu daha anlamlı işlerde çalışmak istiyor. (eğitimcilik, toplumsal çalışmalar, kar gütmeyen projeler gibi direkt topluma ve insana dokunan işlerde çalışmak istiyorlar.)

Aslında hayatın anlamını bulmaya çalışıyorlar. • Bunların 3’te ikisi başkalarına yardım edecek tecrübe ve donanımlarını kullanmak istiyorlar. Freeman’ın tabiriyle “kariyer tekrarı” istiyorlar.

• 44-50 yaşlarında “iz süren” ve öğreten insan modelinde yaşıyorlar.
• Yüzde 84’ü eğitim, sağlık, sivil toplum ve kar gütmeyen işler bulmak istediklerini belirtirken şunu söylüyorlar: “Yaptığım işle mutlu olmak ve onun gururunu yaşamak istiyorum.”

Peki, tüm bunları neden yapıyoruz? Eğer “emekli emeklilik”i istiyorsak, yapmamız gereken şeyler nedir? Sonunda ben kendimce bir çözüm buldum.

İşimi değiştirdim – artık Harvard Business Review’ın kıdemli bir editörü olarak değil yayın kurulu danışmanı olarak çalışıyorum. (Hey, sevdim bu ünvanı!) Yeni görevimde bordrolu bir çalışan değilim fakat şirketim için freelans çalışıyorum. Ayrıca kendime yeni uğraşlar buldum; şarkı sözü yazıyorum, düşkünler evinde gönüllü olarak çalışıyorum ve bol bol geziyorum.

Kısacası uzun zamandır kafamı kurcayan ve bana hayatı erteleten herşeyden kaçarak hayatın bir kanadından tutunmaya çalışıyorum. Eğer siz de benim gibi 50’li yaşlarda ve kariyer menopuzundaysanız hayatı ertelemeyin! Bırakın sularınız sizi götürsün…

Bronwyn Fryer